Нэргүй шүлэг

  Энэ хорвоог ухаарлын цараар тарниддаг аав минь утга санааны дараалал
Энгэрээ тэмтэрч цагаан сүү ивэлгэсэн ээж минь он цагийн дараалал
Элэг бүтэн удмын заяа миний сэтгэлийн дараалал 
Ээдрээ ихтэй амьдралд хөлөө олж тэнцэх нь миний бодлын дараалал
Мөнхөд гялалзах од шиг цэвэр ичимхий аашиндаа
Мөргөл нь хуучраагүй Эх орондоо монголоороо байхыг хүсдэг
Мөнгөөр чи хээрхэж дуугаа бүү хураа
Мөхөхгүй ч гэсэн амьдрал гуравхан цагт эргэдгиймаа
Монгол дээлээр гоёдог хөдөөгийн өвгөд миний ёс заншил байдаг
Мөлгөртлөө элэгдсэн хүн чулуунд миний түүх соёл байдаг
Мохошгүй иртэй түмэн уулсад миний сэтгэлийн тэнхээ байдаг 
Могойн чуулган, туулайн хэвтэр нь миний нутаг байдаг
Амьдралыг би хуулж амьдраад яахым бэ
Алдаж оносон ч хувь заяа минь байна 
Минийх болооч гэж гуйж амьдраад яахым бэ
Мэндийн зөрөөтэй нөхөд байхад болно

Эх орны минь нийслэл Улаанбаатар хот Зураг түүх үгүйлнэ ээ гэж

            Миний хот

Гүн цэнхэр тэнгэрт нь мэргэдийн дүр одод болгон түгсэн
Гүйгүүл холын газраас онгодын хүлэг үүрсээр ирдэг
Хөх толботой бурхад хойморт нь чуулсан миний их хотын
Дөрөөн чимээтэй хааяанд нь эр унага босоо төрдөг
Миний хот
Хийморийн даллагатай хот
Тэр хотноо үлэмжийн чанарыг зөөлөн аялсан санааширлын цагаан салхитай
Тэр хотноо үргэлжийн мөнхөд үүлс саамшиссан найргийн цэнхэр бороотой
Тэр хотноо үлгэрийн гоо дагинийг болзоонд хүлээсэн хайрын гэгээн дуутай
Тэр хотноо үүрийн цайвар гэгээгээр хөх чоносын улиатай
Миний хот хийморийн сахиустай хот
Миний сэтгэлийн энэ хот онгодын салхитай хот

Dream collection

The shelves collection

Taiga hard chair

infinity chair

Deep Forest Chair

Australian design arhive

Go to Australia arhive web site

Мянган бурханы илчтэй миний хайртай ижий

Хөглөгөр Алтайн нуруу тэнгэр хатган дүнсийхэд
Хөх Монголын бурхад ижийн минь цацалд эрхэлдэг
Хөндий талын зэрэглээ газар юүлэн нэвтэлхэд
Хүн мөнхийн хаан ижийн минь хайранд ижилддэг ээ

Тэнгэрээс ивэлсэн сүүний дусал нь биш далай нь
Тэртээх цагаан гэрийн ухаалаг нэгэн бүсгүй
Тэвэр дүүрэн жаргалын адаг нь биш эх нь
Тэртээх холоос илгээсэн мянган бурханы илч нь

Хурмастын эзний илгээсэн чамин эрээн гоёлыг                                                            
Хуурмаг аргаар нэхэж надад өмсгөөгүй уран                                                          
Хуруувчаа зүүж оёсон бор даалимбан тэрлэгээ                                                                                 
Хурдан өмсөөд үз гэж урам хайралдаг ижий

Маргад тэнгэрийн хаяанаас солонгын өнгө тодорход                                 
Миний хайртай ижий буяны учиг сүвэлдэг                                   
Манлай энэ найргийн минь тэргүүн эзэн болсон                                     
Мянган бурханы илчтэй миний хайртай ижий

Нутгийн өндөр уулс хүртэл ээжээс минь сүү хардаг                                                      
Нуурын олон шувууд хүртэл ээжээс минь дуу хардаг                                                   
Наадан тоглох багачууд хүртэл ээжээс минь чихэр хардаг                                                
Настан буурал өвгөд хүртэл ээжээс минь цай хардаг   

Ижийнхээ цагаан сүүнд бялууран би инээдэг нь үнэн                                                         
Ижийнхээ цайлган сэтгэлд татагдан би ирдэг нь үнэн                      
Ижийнхээ уужим өвөрт унтахдаа би жаргадаг нь үнэн                       
Ижийнхээ сайхан аялгуунд уярч би саатдаг нь үнэн

Шөнө болгоны зүүд хойморт ижийгээн би зүүдэлдэг                                                           
 өдөр болгоны бодол болгон ижийгээ би боддог                                                                 
Тэр жилүүдийн  жаргал болгоныг ижийтэйгээн би хүртээд                                             
Тэнгэр шиг өндөр наслаарай гээд охин нь таныгаа үнсье!

Б.Ариун-Эрдэнэ 

Монгол хүн та дээшээ суу

Монгол хүн та дээшээ суу
Морин хуурандаа ойрхон суу
Шагайн дөрвөн бэрхэнд аз увьдис бууж
Шандаст хүлгийн зоонд ардын дуугаан аялдаг
Дэлгэн барьсан хадагных нь өнгөнд тэнгэр гэрэлтэж
Дээшээ харсан алганд нь дэлхий бүхлээрээ багтдаг
Дээлтэй хөх өвгөд минь гаанс хөөргөөрөө гоёж
Дээрээ тоонотой гэртээ зуун зууныг элээсэн
Монгол хүн та дээшээ суу
Морьтой сүлдэндээ ойрхон суу...
Унасан хүлгийнх нь тэргүүнд сар бууж
Ууж суугаа аягатай цайнд нь нар хөвдөг
Уйлсан хүүхдээ галынхаа цогонд ширэглэж
Ус голынх нь чулуугаар домнож өсгөдөг
Уужим талын цээжийг гэрийнхээ бууриар тамгалж
Унь ханаа шаргиулан нүүж дөрвөн цагийг уяраасан
Монгол хүн та дээшээ суу
Монгол гэрийнхээ хойморт суу
Атганаас буусан шагай дөрвөн бэрх буутал
Ардын дуугаан дуулж хуурынхаа аялгуунд дэлгэр
Алтан намрын шүүдрийг мөнхийн ус болтол
Адис жанлавий нь хүртэж хурмастын доор залбир
Эргэн төрөхгүй аялгуу зүрхнээ дахин эгшиглэж
Энэ хаврын уулсыг өнгөөн хувилтал дуул...
Ээж ээжийн хайр дэлхийн мэлмий нээж
Энэ цагийн Монголын зовлон холхнуур тойрог
Монгол хүн та дээшээ суу
Монгол гэрийнхээ хойморт суу
Морин хуурынхаа дэргэд суу...

Ч.Дагмидмаа